martes, 11 de marzo de 2014

Inviernos lluviosos, inquietudes saciadas ¡



Como sabéis, este invierno ha sido especialmente húmedo, han sido muchas semanas de lluvia sin poder escalar, y en mi caso casi sin poder trabajar. Con tanto gris los problemas parecían más grandes y el bucle de la inactividad hizo acto de presencia en el ánimo.

Pero no todo ha sido lluvia y viento ¡ También ha nevado ¡ Así que aprovechando las circunstancias me he sacado una espinita que tenía desde hace tiempo, y es que no solo la escalada ocupa mis sueños, también está el esquí de montaña ¡

Todo empezó en Diciembre, cuando las primeras borrascas vinieron a vernos y le hice una visita a Esther, que desde hace un tiempo vive muy cerca de la Cerdanya. 

Esquié todo lo que pude en una semana, sin pagar forfaits claro, así que practique mucho más parriba que pabajo y aunque ella trabajaba por el dia, no faltó una clase de esqui, nocturna, en una pista negra, y con un frontal para los dos ¡¡ 

Empezando la nocturna en Font Romeu, 


Paseando por una estación abandonada cerca del  Puigmal


Ya en Galicia la cosa se complica, aquí para salir a esquiar hay que encontrar compañero, y desplazarse en coche unas horitas...
Pronto lío a Julio para venirse a Manzaneda a probar mi equipo viejo, unas varas rectas de 1,80m con las que bajar es un poco complicado.

Casualidad ¡ coincidimos con una actividad de iniciación al esquí de montaña del club Montañeiros Celtas, que muy amablemente y a ultima hora nos  apuntan en su grupo ¡ 


Julio y yo foqueando alegremente

En Cabeza de manzaneda con  el C.M. Celtas

Los compañeros de celtas nos recuerdan que en el calendario de la federación organizan una salida de esquí de montaña,  hace años que lo sé, pero nunca me vi capaz de salir al monte sin estamparme contra una piedra...hasta este año¡¡ 

Por fin, una ruta de esquí de montaña, lejos de las estaciones, que tan poco nos gustan a los montañeros pero de las que nos aprovechamos para lo que nos conviene.

Parece que el esquí de montaña esta en auge, y realmente lo entiendo...es el esquí como un medio para desplazarse por la montaña de forma eficiente ¡ es genial ¡ cada uno que lo oriente como quiera, descensos de infarto, rutas con poco desnivel, cumbres de pocos o de muchosmil metros, largas travesías por la montaña, carreras...hay opciones para todos ¡

La salida a Ubiña se aplazó, asi que un sabado cualquiera, fiché a ruben para irnos a Manzaneda otra vez, estan todas las pistas abiertas, y estan allí Pablo y Susana, hay que aprovechar.



Termino de currar en Cangas, recojo a Ruben y carretera, aún llegamos para la nocturna de rigor ¡ El Domingo pagaremos el remonte para exprimir a tope la jornada de esquí.







Por fin llego la salida al macizo de Ubiña los días 8 y 9 de marzo ¡¡

Increíblemente, hace unos días que Lorenzo se instaló sobre nosotros, haciendo bullir de energía a plantas y animales y dejándonos un agradable olor a primavera.. y un calor considerable ¡ a esquiar ? pero si la furgo marca 24 grados ¡

Allá vamos, después de casi 5 horas de viaje llegamos a Torrebarrio, en el refu estan los demás esquiadores, y otros montañeros, algunos más que conocidos, que mañana irán a los corredores de peña Ubiña.

Empezamos con un buen madrugón, y es que va a hacer calor y no queremos pillar la nieve muy deshecha.
La idea inicial era dejar los coches en el puerto de Ventana y regresar a Torrebarrio esquiando por la cordal de Ubiña, pero al empezar a subir, observamos que el recorrido esta muy pelao de nieve y los veteranos nos llevan hacia Torrestío para finalmente subir al Peña Solarco y hacernos unas bajadas por la zona.




Después de portear un rato los esquís en la mochila, empezamos ansiosos a foquear ¡


Es fantástico deslizarse por la nieve hacia arriba con esa facilidad,  ganarse un breve descenso con unas horas de sudor monte arriba, hacen que la bajada sea un premio bien merecido.

En la parte final la nieve esta bastante dura y es mejor no caerse, me estreno con las cuchillas y clavando bien los cantos consigo llegar a la cumbre con los esquís puestos ¡ esto es la leche ¡



Nos reunimos todos en la cima, risas, bocadillos y nos preparamos para la bajada. Los exploradores ya han inspeccionado el acceso hacia la pala en la que un grupo de rebecos llamaron nuestra atención mientras subíamos por el valle. Aun no me creo que vaya a bajar por ahí, donde están las pistas azules para calentar ?


Los más atrevidos acceden esquiando a la otra vertiente de la montaña, flanqueando por una ladera muy empinada y con final incierto, en la que yo no me quiero ver ni en pintura, así que algunos bajamos andando un trecho por la cresta. Llegó el momento de la verdad...
Todo el mundo dice que para hacer esquí de montaña hay que tener un buen nivel de esquí, y lo corroboro, yo voy bastante justo, y cuando toca lanzarse pala abajo, siento un gusaneo en la barriga interesante...esto da mucho miedo ¡  En las pistas de esquí nos sentimos como en un parque, son zonas que hemos acondicionado para hacernos el esquí mas facil y seguro, todo esta señalizado, balizado y acolchado, el ambiente es agradable y en algunas hay hasta música ¡
Aquí solo hay montañas ¡ la pala que se nos abre a los pies termina muy abajooo en un valle, y aunque no es una pendiente exagerada, impone mas que cualquier pista de esquí ¡ pero a esto hemos venido ¡ a sentirnos pequeños en la bastedad del entorno salvaje, aprender y superarnos un poquito nos darán luego unas sensaciones inmejorables, la nieve esta bien,no hay piedras a la vista ni precipicios por los que despeñarse así que allá vamooss ¡  
Primer giro...y primer castañazo ¡ Así hasta la mitad de la pala...¡ que mal, estoy fuera de mi zona de confort, y el canguelo me hace sentarme en la cola de los esquís y caerme continuamente.
Finalmente consigo hacer unos cuantos giros dignamente y llego abajo..uf ¡ esto es complicado ¡




Que no decaiga el animo ¡ Subimos por otra ladera hasta el pico Vallera, donde algunos jugaron una partida improvisada de curling con los cascos monte abajo...el verde ganó ¡ Aquí nos dividimos, unos bajan a recuperar los cascos y otros bajamos de nuevo al valle para subirnos otra vez hacia el peña solarco, y bajar por otra de sus palas. 





Enseguida me doy cuenta de que voy mal de "coco" me he caído mas hoy que en todo lo que el resto de la temporada en pista, y la nieve no es mala...en cuanto la pendiente o la velocidad me superan, me acojono, dejo de hacer las cosas bien y me caigo..

Bajamos a encontrarnos con el resto del grupo, y nos tomamos unas cervecitas en Torrestío, bien acompañadas de un bocata de potro de la Babia...que no hemos venido solo a esquiar ¡


Cansadisimo , con una birra, un bocata y buena compañia.
 Al día siguiente, nos dirigimos a Torre de Babia para hacer una ruta por la zona del Montihuero, hay menos nieve de la esperada y hace calor, así que el recorrido se va definiendo según avanzamos, buscando las mejores condiciones para subir alguno de los picos y hacer un buen descenso.

Volvemos a portear los esquís hasta encontrar el deseado manto blanco, ya conozco este camino, casualmente en el Montihuero me calcé por primera vez unos crampones. Me gusta la sensación de volver a un lugar y sentir que hemos evolucionado.



La  vista se me va hacia la roca, y pienso en los amiguetes que habían quedado para ir a dormir a Budiño y pasar el finde escalando ¡ espero que alguno se anime con el esqui al leer esto ¡ jeje


Finalmente subiremos al Peña los años, llevamos delante unos tíos con pinta de pros que ya nos han abierto la huella, 4 zetas muy empinadas y parriba como puedas.


Pasamos la Laguna de las verdes, y vemos la pala N del Montihuero sombría y helada, es buena idea no intentar meterse por ahí hoy...pero ya caerá ¡ Empezamos a subir y me detengo a observar, este sitio me encanta ¡


La subida va cogiendo  pendiente, la nieve tiene una  capa superficial húmeda que se desmorona y me regala unos resbalones "simpáticos" aquí se ve la técnica de los que van delante a todo trapo ¡ Con atención, ponemos en practica lo aprendido este año, vuelta maria con cuidado, asentando bien los esquís, enseguida se le coge el gusto, desde luego subir andando por aqui hubiera sido una matada importante, esto es una gozada ¡


En vista de que ayer algo fallaba en estas pendientes ya un poco fuertes para mi, decido quedarme en unas rocas que asoman en el tercio superior, donde la cosa se ponía más pindia , uf, tierra firme ¡  Mirar hacia abajo y pensar en bajar ya  me impresiona, así que me quedo aquí, para empezar la bajada libre de obstáculos ¡jeje por si acaso...

Gonzalo piensa como yo y decide reunirse conmigo en las rocas, y es que ayer los dos nos dimos más castañazos de lo esperado, y estamos un poquillo confusos, sera la nieve? sera la falta de costumbre de esquiar en este entorno?

No hay mucho sitio así que mientras él llega, quito las pieles y preparo una repisita de nieve debajo de las rocas para calzarme los esquís con calma, concentrarme en echarme hacia delante y merendarme la pala...
Calma...una diagonal larga y sin complicarse..un giro..dos giros y siiii por fin ¡¡¡ Disfruto como un enano ¡¡


Me paro a hablar con Cristina y veo que Gonzalo también baja disfrutando a tope, genial ¡



Pronto vemos Bajar al primero de los que han llegado arriba, es el otro Gonzalo con su perro Ares que baja con maestría hasta nosotros y se ofrece a hacernos unas fotos



Después de unas risas y de subir andando un poco más  para alargar lo que queda ( si, esto es viciosisimo) termino la bajada hasta llegar a la laguna en un plisplas. 

 3 esquiadores parados en la mitad, y 5 por encima de las rocas
Pronto nos reunimos todos junto a la laguna, cada cual a su manera, pero todos satisfechos de haber aprovechado la mañana, y es que a todos nos apetece quedarnos, pero el tiempo pasa volando, tenemos que bajar a comer...y regresar a nuestras vidas, lejos de este entorno tapizado de diversión.


 Desde la laguna todavía nos quedan unas bajaditas divertidas y zigzagueantes entre rocas, arbustos, siempre buscando la nieve, aprovechando la gravedad y las tablas para bajar..de lujo ¡ Eso si, un consejo, no sigáis ciegamente unas huellas, por que igual, acabáis como yo ¡ de morros en la tierra ¡ 





Muchas gracias a todos los que  me habeis enseñado, acompañado, aconsejado...y en definitiva hecho posible que este año por fin haya salido al monte en esquis ¡¡


















martes, 4 de febrero de 2014

Tu al Torozo y yo a La Peneda

Viernes 6 de diciembre de 2013.

Dos son los equipos y los destinos:
- Equipo A, formado por Ruth, Rubén y J.Juan, que decide poner rumbo al Torozo
- Equipo B, formado por Dani y Lalo, que se va a La Peneda (Portugal)


Será en esta entrada donde se hable de LA GRAN PENEDA.
Se trata de una escuela localizada  en el Parque Nacional Peneda-Geres (Peneda Gavieira), único parque nacional de este país y situado en el noroeste del país.

Saliendo desde Pontevedra, nos queda a apenas dos horas y llegando a Lamas de Mouro, podemos acceder al parque nacional.
Un gran bosque de coníferas, con pequeños riachuelos y acondicionado como área recreativa nos da la bienvenida al parque. A partir de aquí veremos majestuosas formaciones rocosas hasta llegar al Santuario de A Peneda, dejando atrás el Melgazo y entrando en Arcos de Valderez.

Eso si, hacemos una paradita para tomarle un "pingo" en el bar de siempre y decidir que escalar.
Como siempre, me gusta venir a esta escuela con respeto y humildad. Decidimos que, en este primer día, veremos como respira el tema y empezaremos por la Correcaminos, haremos primeros largos de vía e intentaremos explorar una combinación que nos deje al día siguiente en cumbre.

Llegamos, aparcamos, salimos del coche y como siempre me quedo contemplando la pared.

Mientras Dani saca unas fotos, yo permanezco absorto contemplando la belleza de alguna de las lineas.
La misma sensación de nervios y ganas recorren mi cuerpo. Mis ojos se deslizan sinuosos por la pared, fijando primero su atención en la "S", luego en la "Come Cocos", "Directa a los Techos" e intento encontrar el primer largazo de la "Tía Mucha".

En su día, la primera vez que escalé aquí, me fui pensando en una gran Quimera. Mas tarde, en el 2013, volví con dos grandes compañeros, Dani y Jose Juan, de la que guardo grandes momentos, dos cumbres espectaculares, unas pinceladas del estilo alpino y un mejor aprendizaje . Volví una tercera vez con Dani para sacarnos la espinita de la Meadiña. 

Conclusión: me doy cuenta de que me queda un gran camino por recorrer en esta escuela. 

Tras todo este bombardeo de ideas, sacamos toda la artillería, nos armamos hasta los dientes y ¡vengaaa, que empiece la fiestaaaa...!.

Después de una pequeña caminata nos plantamos bajo la Correcaminos. 
Hace unos meses ya viniera con Dani, y le diera al primer largo en top lloviendo. Siento, necesito y quiero ir de primero  para ver sensaciones.
Preparo todo y me pongo los gatos. Un pequeño silencio que sirve de introducción, respiro con tranquilidad, no consigo oir el ruido de mi mente y escucho el aliento de un amigo antes de empezar...¡let's go!


Correcaminos

Dificultad: 6a
Cordada: Daniel y Lalo
Longitud: 65 metros
Tiempo: 50 minutos







- El primer largo es un 6a plaquero, con un pasito a mitad de vía que es fácil de proteger con un alien y termina con una mini-travesía a la derecha para llegar a una cómoda reunión.


- El segundo largo, 6a,  le toca a Dani. Empieza con un tramito de placa facilón, pasa a fisura, babaresa y termina con un pequeño off width. En el tramo intermedio es necesario proteger. ¡¡¡ES UN LARGAZOOO...!!!





Aquí, decidimos perder un poco el tiempo e inspeccionar un poco la zona. Hacemos un mini-largo  para poder ver como conectar el segundo largo de la Come Cocos con la Directa a los Techos y...encontramos la solución (en la foto de la vía, la parte que aparece en amarillo).


L1 Come Cocos

Dificultad: 6a+
Cordada: Daniel y Lalo
Longitud: 35 metros
Tiempo: 20 minutos


Decidimos rapelar e ir al famoso primer largo de la Come Cocos.
Se trata de 35 mtrs espectaculares de 6a+. Se protege la salida y realizas 6-7 mtrs hasta meter un cacharro del 6 (es prescindible protegiendo un pelín mas arriba con un camalot de 4 ó 5). Ahora empieza lo bueno. Una fisura de dedos y manos, fácil de equipar, pasas un tramo de tres chapas espectacular  con fe, y finalizas con una babaresa fácil de equipar y amable, que te deja en la reunión.

Visto lo visto, y con este buen sabor de boca, decidimos bajarnos a por la mochila y tomar algo mientras oteamos lo que haremos mañana.


Hablamos un rato, tomamos nuestras cervezas y tras un descansito merecido, nos ponemos las mochilas para ir a nuestro lugar de descanso.

Hacemos una hoguerita, cenamos, hablamos un poco, recitamos todo lo que nos gustaría hacer el año que viene y...a descansar.



Nos despertamos a las 9:00 de la mañana. Tras descansar bien y desayunar tranquilamente, nos armamos bien y nos plantamos a los pies de la Come Cocos a las 11:00. Estamos muy animados y con muchas ganas de atacarle a la vía. 


Combinada: Come Cocos-Roy-Directa a los Techos 

Dificultad: 6b
Cordada: Daniel y Lalo
Longitud: 125 metros
Tiempo: 3 horas 20 minutos
Descripción:
-L1: el primer largo de la Come Cocos (6a+)
-L2: una parte del segundo largo de la Roy (V+) y una travesía a la izquierda para poder empalmar con la Directa a los Techos.
-L3-L4-L5-L6:  realizaremos una parte del segundo largo (V+), y los restantes, hasta llegar a la cima por la Directa a los Techos (6a+,6b/A1, 6b).



- L1: Esta vez me encargaré yo de empezar. Tras las buenas sensaciones del día anterior, tengo muchas ganas. Aunque ayer realizara este largo de segundo, siento los nervios al ir de primero. 
Mientras Dani se encarga de desplegar las cuerdas y poner todo a punto, yo me voy poniendo todo el material, me anudo las cuerdas dobles y por último me calzo los gatos.
Estoy preparado pero previo al inicio, me quedo mirando fijamente la vía. El silencio se apodera del momento, antes de empezar, y solo cuando diga "¡voy!", se empezará a escuchar el tintineo de la cacharrada y el aliento de mi compañero de cordada.
Voy con la confianza de que se que sale así que, al llegar a la R1, esbozo una gran sonrisa y la acompaño de un gran grito.
Aquí, lo primero que pienso es en montar todo para que venga el Dani en la llama, y mientas el sube, vamos comentando las claves del largo.Voy pensando en que esto puede salir muy bien.

- L2: se va a encargar el Dani de el. Se trata de un pequeño tramo de fisura, algo guarro, con una travesía muy fácil a la izquierda. 

- L3: iré yo a hacer esta travesía. Buenísima, es muy fácil, se protege bien, y tiene dos buriles ocultos entre el musgo antes de llegar a la reunión.


- L4: también me encargaré yo de este largazo. Salida en adherencia, proteger con cuidadín, y te pasas a una fisura. Desde que pones el último seguro, hasta llegar a la reunión, tienes un pequeño aleje. La verdad es que el coco me empezó a ir a mil pero...haciendo caso omiso y asumiendo que "era imposible caerse" llegué a la reunión. 
Pufff...!!! subidón...!! Grito enérgico con descarga de adrenalina. Es aquí, en esta reunión, cuando me doy cuenta de muchas cosas, de que podría dejar por fin atrás aquellos fantasmas que me persiguieron durante tiempo (los que me conoceis, sabeis de que hablo).



L5: Dani se encarga de este largo, con un pequeño tramo en artificial y con salida un poco peleona en empotre desde el techo. La verdad es que aunque no soy amante de la artificial, es un largo pequeño pero juguetón.



L6: vamos a dejárselo al Dani que le encantan los off width. La verdad es que se lo ha currado. Este largo está un poco guarro y se necesita un poco de técnica pero es muy bueno.



L7: se trata del último largo antes de llegar a cumbre. Es muy fácil de proteger, disfrutón y nada complicado.



Ya estamos en cumbre, y nada mejor que compartirla con un buen amigo. 
Nos lo hemos pasado como enanos. Y mientras reponemos fuerzas, antes de bajarnos,  tomando algo, vamos hablando de lo que nos tocará para la siguiente.



Mis conclusiones:
Me vuelvo para casa con el mejor sabor de boca en mucho tiempo. Contento, habiendo disfrutado más de esta vía que de muchas en mucho tiempo. Feliz, con ganas de volver y siendo consciente de haber dejado atrás algunos miedos. Regreso con la cabeza mejor equipada que cuando llegué y eso me gusta.

Ahora estoy inmerso en un nuevo proyecto y tal vez por eso he tardado tanto en terminar esta entrada. La verdad es que hablar de algo que tardaré unos meses en volver disfrutar  me cuesta un poco. 
Dani, intentaré estar a tiempo

miércoles, 15 de enero de 2014

Gatos Voladores ou "Non Caibo en Min de Gozo no Torozo"


Efectivamente, repetimos relato de expedición no blog. De novo o Torozo foi conquistado, desta vez por un grupo algo diferente e con novos obxectivos.

Foi no mes de decembro, concretamente os días 6, 7 e 8, que aproveitamos unha famosa festividade para lanzarnos á, hoxe mundialmente coñecida, “aventura dos tres magníficos”.

Arrancamos o xoves 5 pola mañá, Jose, Rubén e eu (Ruth), e chegamos a Villarejo del Valle (Ávila) xusto a tempo para montar a tenda cos últimos aleteos de luz solar. Debo dicir que esta foi a miña primeira saída trepadora fóra da nosa terra e que estaba tremendamente emocionada coa idea de arrastrarme por loooongas e descoñecidas paredes :D.

Antes de meternos nos sacos (1.500 gr. de plumaxe!!), facemos incursión no bar para discutir o obxectivo do día seguinte: “Espolón Quercus” (logo veremos que non resultou tal, jaja)



                                                          Día 1:  Cara Sureste do Torozo.

DÍA 1

VIA: “ESPOLÓN QUERCUS + VÍA DEL VIEJO” 
DIFICULTADE: 6b  
CORDADA: RUTH - RUBEN - JOSE JUAN 
LONGITUD: 250m aprox. 


Chegamos a pé de vía tras, aproximadamente, unha hora de camiñata en modo “Kilian Jornet”.

Como vedes, hai unha mistura de dúas vías, isto é o que agora se coñece no Torozo como "La Combinación del Gallego Cabrón" (con perdón da expresión) ou tamén "Gatos Voladores ¡¡¡!!!!!¡¡¡¡¡ ". Xa vedes que a conquista galega está dando os seus froitos! jaja. 

Arranquei no L1 (Vº) de primeira, pero resultou de grado superior (non sei se pola miña altura ou porque aínda estou moi peixe!), "dous pasiños de bulder" en palabras de Jose, que tiven que resolver cun elegante escaqueo pola dereita :).



                                                                 Aaaiii que non chego!




           Emocionante primeiro longo que precedeu uns días de escalada fantásticos con Rubén e Jose.


*Nota: a pesar do escaqueo neste longo, fiquei suuuper feliz porque montei a miña primeira reunión sen risco para a vida de ninguén! :D




Seguimos avanzando cara o ceo. O L2 foi a cargo de Rubén, un Vº/6a que superou sen problema. 
Jose sae de primeiro no L3, enlaza co seguinte longo curto saltándose a reunión, e monta a R na terraza, así da gusto!  

                                                                    Jose, no L3


 E aquí está unha das anécdotas do día: dispóñome a saír de segunda no L3, estou descalza, así que "desanclo" os gatos do arnés e... HORREUR!! o gato do pé esquerdo escúrrese polo mosquetón aberto e cae sobre o piso inclinado!!!! Comeza a rodar cara o abismo ante a cara atónita de Rubén e a miña. Mirámonos e deunos un ataque de risa nerviosa mentres eu dicía "Jose mátame". Que fixemos? Pois calceime o gato dereito e arranquei cara o ceo cun pé descalzo, jaja. Cando cheguei á reunión, Jose miroume, preguntou onde estaba o gato, díxenlle que caera, agardamos por Rubén e, sen dicir máis, desanclouse e baixou pola canal en busca do meu gato (en modo Kilian Jornet outra vez, sí!).


                                                        Jose regresando pola canal tras o rescate do meu five ten. 


Hai que nomear aquí a Alex, un bo amigo de Jose, veciño destas terras torocianas, que viña facendo a mesma vía detrás nosa, xunto con Raquel e a "chica checa" Katerina. Grazas ao ceo azul non lles caeu o gato na cabeza, e grazas tamén á súa afinada vista puideron localizalo a pé de vía.

A seguinte "anécdota" é que no L4 nos cambiamos por error á Vía del Viejo, de grado máis peleón, que disfrutamos moitísimo, eu sudei a gota gorda, pero a sensación de arrastrarme ata o límite das miñas forzas éncheme de vida! Non vos pasa o mesmo? ;)


                                               Buscando o comezo do L4 polo que continúa a vía


Rubén sae de primeiro no L4, despois do tempo de ouro perdido co rescate do gato. Hai que tomarse estes incidentes coma unha aprendizaxe e o importante é que estabamos nun sitio onde puidemos recuperalo e continuar escalando a vía.


                                                                   Rubén no L4 (Vº/6a)



                                                                                              O gato voador


 Vou parafrasear aos meus compañeiros para describir o resto da vía. O L4, corto pero peléon, que nos preparou para o emocionante resto de vía que nos agardaba. O L5, unha "laja" estética e un fermoso muro fisurado (como nos gustou!), o mellor longo da vía, disque!


                                                                        Jose no L5 (6b)


Jose continúa abrindo paso no L6 (6a+), que está sucio e ten unha saída moi técnica do diedro (dou fe!!!). Jose decide parar antes de tempo e monta a R unha vez tumba a placa. Aquí os meus compis déronme a oportunidade de rematar de primeira a vía. Fun polo aire fun polo vento!!!  :D. Miña nai como a gocei inventándome a saída!!!!!!!!




                                                           Velaí veñen os meus compis!










Os dous días seguintes transcurriron cheos de enerxía da boa e moitos sorrisos, a min aínda me duran!!!

Día 2
VIA: “LA NIÑA” CARA SUROESTE 
DIFICULTAD: 6c/+  
CORDADA: RUTH - RUBEN – JOSE JUAN 
LONGITUD: 320m aprox. 

O sábado estivemos na cara suroeste, á sombriña, pasando un pouco de fresquete, pero así saboréase mellor o caldiño do bar, jeje. A vía foi "La Niña", un 6c/+ que sacou o titán que Jose leva dentro, triunfo a vista (ou "onsight"!)!!!


                                                           Día 2: Cara Suroeste do Torozo


No L1 de "La Niña", de primeira, aprendendo a colocar cacharros, ás veces se me olvida poñelos... xD



                                        Coitados, Ruti aínda é un pouco lenta recollendo corda...



Rubén a tope de primeiro no L5, deixounos abraiados!


Jose na cola do L5




Jose no paso de 6c/+:  fisura fina en bavaresa e saída técnica sobre adherencias. A BOMBA!!!




Cumio!!!!


Non se estaba nada mal... Aproveitamos para  facer algunha cousiña máis. Na foto Rubén e Jose na "Garrapata Free" (Vº+. 120m.). Onde me deixaron ao libre albedrío montando a miña primeira reunión con friends!!!!! Como dixo Jose: "daquela maneira..." :D


Día 3

VIA: “ASPITOS- LA VERDE – APTA PARA TODOS LOS PÚBLICOS” 
DIFICULTAD: Vº/+  
CORDADA: RUTH – JOSE JUAN 
LONGITUD: 120m aprox.


Coa ansia de aproveitar ao máximo esta saída, Jose propón outro madrugón o domingo antes de marchar para casa e facer unha vía "curta". Rubén atópase indisposto e decide ficar polos arredores dando un paseo e descubrindo algún que outro penedo (e un café no bar que o vín eu!!! :p). 

Así que antes da saída do sol, Jose e eu xa estabamos camiño do "pedrusco" torociano. Na Albujea, con dificultades para orientarnos na parede (eu nin idea, vamos), parece que fixemos o L1 da vía "Aspitos"(6a+) que nos leva ao primeiro longo de "La Verde". Teño que dicir que a placa da Verde antes de chegar á reunión fíxome berrar cunha emoción incontenible uns cantos "Yuuujjjjjuuuu UUUUUooooooOOOOOHHHHH oooUUUUUOOOOOOooohhhh" que lle taladraron o cerebro a Jose jaja. Foi CHACHIPIRULI! E así seguimos para arriba mentres eu non cabía en min de gozo :D. 


         Tras outra aproximación en modo Kilian Jornet, Jose disponse a preparar o material a pé de vía   


O seguinte mellor desta vía foi o L3, un marabilloso longo de fisura a equipar con cacharros que nos volveu encher de gozo para saír a unha placa tumbada disfrutonísima de 55 m que subimos a ritmo de "The Lumineers": HO HEY!!!!  

(Para escoitar o tema principal da B.S.O. do na nosa viaxe, pincha aquí: "Ho Hey". The Lumineers)   :D

                                                        Jose, alá, gozando de fisura!


                   Na R, antes de saír á placa que me deixou flipada. Estabamos felices eh!! :D


                                            Recordando os pitóns de Budiño!!


Aquí xa estaba berrando: UUuuuOOooohhh oh oh ohhh ooooOOOOO


                                            Chegando á fisura, casa!



Que máis vou dicir... 3 días inolvidables onde aprendín tantísimo que non me chega unha libreta para anotalo todo!! Pero o mellor de todo é a sensación de aventura, de exprimir a vida e sentila ata a médula. Non vexo a hora de voltar á rocha!


                                 Efectivamente, a cara é o espello da alma :)